1998 Wageningen, Hotel de Wereld

Multidimensionale Objecten

Door een toeval raakte ik in contact met Studium Generale in Wageningen. Mijn dochter Alice - toen nog student in Wageningen - tipte mij dat er ruimte was voor een expositie. Zo kwam ik in contact met  Tilly Jansen, Coordinator van Studium Generale. Mijn schilderwerk vond ze niks, maar de objecten waren de moeite waard. Ik bereidde mijn eerste expositie voor. Ik was volledig doorgedraaid na de fusie met TNO en de sluiting van het Geologisch Bureau in Heerlen. Woedend, vol opstandige gevoelens en machteloos, na een gevecht van 15 jaar om het Geologisch Bureau, met een roemrijke geschiedenis, maar zonder toekomstperspectief, in stand te houden. Ik ervoer de expositie, en met name de omgeving als een warm bad. In het voormailge Hotel de Wereld werd de capitulatie van de Duitsers getekend. De bevrijding was daarmee een feit. Mijn ouders waren in het jaar daarvoor overleden en in de laatste maanden kreeg ik een gedetailleerd beeld van hun oorlogsjaren. Mijn vader zat ruim twee jaar ondergedoken in de Peel en ik ging op zoek naar zijn onderduikadres, een voormalige boerderij in Horst-Sevenum. Ik vond de boerderij en een van de kinderen die daar toen woonden. Zo kreeg ik een beeld van de laatste oorlogsjaren, en het werkte door tijdens mijn voorbereidingen voor de expositie. Ik zou vaak aan Hotel de \Wereld terugdenken, toen ik mij later realiseerde dat ik ook een bevrijding had meegemaakt. Het einde van mijn carrière als geoloog opende de poorten naar allerlei nieuwe, nog onbekende mogelijkheden. Mijn allereerste expositie markeerde dit scharnierpunt in mijn leven. Ik hing een bordje op mijn deur: "Willem Fermont. Kunstenaar". Ik wist niet eens wat een kunstenaar was. "De keuze van de titel: "4- en 5-dimensionale objecten" illustreerde in alle ernst een ijkpunt in mijn zoektocht naar percepties van werkelijkheid. De uitwerking was weliswaar minder serieus, soms. Het moment viel vrijwel samen met de oprichting van het 5-Dimensional Art Research Center. Ik zou me de komende jaren verdiepen in percepties van werkelijkheid, bewustzijn, geheugen, dimensies, tijd, creativiteit. Maar dat wist ik toen nog niet.

Voor mijn eerste persbericht verzon ik de volgende tekst:

"Willem Fermont probeert te ontsnappen aan het platte vlak door samenhangende tweeluiken te schilderen. Deze zijn gemonteerd op stalen, elastistische statieven. De toeschouwer staat stil en de schilderijen kunnen bewegen waardoor een vervreemdend effect ontstaat. In zijn schilderwerk staat het individue centraal, dat in de moderne samenleving zijn autonomie dreigt te verliezen, maar zich niet voetstoots gewonnen geeft."

Dat klopte tot op zekere hoogte. Met name de laatste zin baart me nu nog meer zorgen dan toen.